22-11-2010, mijn laatste week in Malosa

Tsja... Nog een week te gaan en dan is mijn co-schap Ontwikkelingslanden in Malawi alweer voorbij. Dan verlaat ik Malosa. Ik kan niet zeggen dat ik uitkijk naar het afscheid. Gelukkig is het nog niet helemaal voorbij en kom ik eind december terug! Met Rein!

De afgelopen twee weken heb ik niet vast op een afdeling gestaan, maar wissel ik zelfs per dagdeel, afhankelijk van wat er te doen is en waar ik zin in heb. Zeer luxueuze positie moet ik zeggen! Nadeel is echter wel dat je teveel meemaakt om op een blog als deze te beschrijven. En ik maak weer veel teveel foto's (zie foto's ;) )... Daarom maar wat hoogtepunten, maar zeker niet alle!

De Bevalling:

Ik sta op maternity met een nurse te babbelen. Ik werp een blik naar links en zie een vrouw die naar het bed in de verste hoek loopt. Ze legt een soort grote vuilniszak op het bed en gaat erop zitten. Ze lijkt wat pijnlijk. Direct komt er een zuster aan die de gordijntjes dicht doet. Even later komt de zuster weer tevoorschijn. Nieuwsgierig vraag ik hoever ze is. Na wat vertaalproblemen begrijp ik dat ze volledige ontsluiting heeft. Voordat ik de tijd heb gehad om me even rustig voor de geest te halen hoe dat ook alweer gaat, een bevalling, sta ik met plastic schort en handschoenen aan tegen haar perineum te duwen om rupturen tegen te gaan, en binnen een half uur heb ik een gezond kind in mijn handen!

Palliative Care:

Ook hier wordt palliatieve zorg geboden. Ongeneeslijk zieke patiënten worden thuis bezocht en krijgen daar dan de nodige verzorging, zoals wondverzorging of adequate pijnstilling. Voor een medisch-student uit Amsterdam is het vooral interessant om de omgeving, het Afrikaanse landschap te zien. Had ik begrepen...

Van tevoren was er wel tegen me gezegd dat ik waarschijnlijk degene zou zijn die z'n handtekening voor medicatie moest zetten. Susannah had daar geen problemen mee, dus dan ik ook niet.

Met pen en boekje waar doseringen van medicijnen in staan ging ik mee (na 2,5 uur op de auto gewacht te hebben). Geen stethoscoop of witte jas mee want ik hoefde immers niets te doen.

We kwamen aan in een lief klein dorpje en gingen een hutje in. De patiënt zat binnen, uitgemergeld, kortademig, pijnlijk, lijdend. En iedereen keek naar mij. Opnemen, morphine geven? Behandelen of opgeven? Pfoeh!

Uiteindelijk bleek de patiënt niet stabiel genoeg voor vervoer (een rit van meer dan een uur over onverharde weg. Dan is dat Afrikaanse landschap opeens niet zo leuk meer...) dus gaf ik hem medicijnen en pijnstilling.

Uitgehuwelijkt:

Susannah neemt Linsey en mij mee om een kleine operatie te doen. Eerst even op zoek naar de anesthesist. Hier heeft de OK een soort luik waardoor je met de mensen binnen kunt babbelen. Ik kan me een sterielere setting voorstellen maar ach... Er zitten ook muizen in de OK denk ik dan maar.

We kijken door het luik en zien net hoe met heel veel moeite een niet-bewegend niet-ademend kind dmv een keizersnede ter wereld komt. Aangeslagen lopen we weg, ervan overtuigd dat het kind het niet gered heeft. En dan blijkt ook nog dat de moeder een vage bekende uit het ziekenhuis is.

Als Linsey even later zelf staat te opereren komt degene die de keizersnede deed binnenlopen. Volgens hem doet het kind het prima! Ik kan het bijna niet geloven en ga langs op maternity. Daar ligt inderdaad een allerschattigst kindje, in een geel wollen pakje om zich heen te kijken. Ik krijg het kind direct in mijn handen geduwd en brabbel ontroerd wat tegen het kind aan. Opeens mengt de nieuwbakken oma zich in het gesprek. Ze merkt op dat zijn huid zo blank is. En zodra ik dat beaam stelt ze dat hij maar met mij moet trouwen! Arm kind, net een dag oud!!

New best friends:

Bij Mr Jali op bezoek: eerst zijn nieuwe huis bezoeken, waar zijn vrouw, kinderen en vele anderen zijn. Het lijkt wel een statie-bezoek, wij op twee stoelen en de rest op de grond! En alle kinderen maken echt een soort van reference terwijl ze netjes één voor één langs komen!

We delen ballonnen en stickers (die als oorbellen worden gedragen) uit en geven de beloofde voetbal die enthousiast ontvangen wordt. Na de nodige foto's lopen we naar Mr Jali's oude dorp. En wat blijkt: ook daar worden we door een grote groep familieleden ontvangen! Daar hadden we niet op gerekend, dus zitten we cadeau-loos tegenover ze. Maar het is ontzettend gezellig!

Een nicht van Mr Jali heeft het tot dorpshoofd geschopt, dus we worden gewaarschuwd: we moeten ons een beetje gedragen! :)

Terwijl de dorpsleden ons uitgeleide doen vraagt de Chief om mijn telefoonnummer. Ze wil dat ik haar nieuwe best friend word! En inderdaad, ze doet me trouw de groeten via Mr Jali! Volgende keer een cadeautje mee ;)

Kerkbezoek:

Tot Mr Banda's (zie eerdere foto en eerdere blog) grote genoegen besloten Linsey en ik dat het een goed idee was om (weer) eens naar de kerk te gaan als we toch een weekend in Malosa bleven. We waren 'most welcome'!!

Op zondagochtend liepen we naar de afgesproken plek, waar we door iemand anders uit het ziekenhuis werden opgepikt met de auto. Bij de kerk aangekomen moesten we even wachten zodat men binnen kon worden gewaarschuwd dat we eraan kwamen. Twee plaatsen waren voor ons vrijgehouden op de allereerste rij. Mr Banda zat naast ons maar bleek een grote rol in de dienst te hebben, als voorzanger, administrator en vertaler. Prachtig! Ik heb nog nooit zoiets gezien! Mensen raakten voortdurend in vervoering, vielen flauw, barstten in tranen uit, gaven hun spullen weg en dansten en zongen alsof hun leven er vanaf hing!

Uiteraard moesten wij ook nog even naar voren, waar we ons moesten voorstellen en onze aanwezigheid als een bewijs van de goedheid van God met applaus en gejuich werd ontvangen.

En de beroemde preekster heeft ook nog even gebeden dat Linsey een man mag vinden.