Afscheid...

Het zat er al een tijdje aan te komen. Ik heb geprobeerd het te negeren maar dat mocht niet baten... Het is écht zover, mijn coschap is voorbij.

Ik wou dat ik nu in een paar treffende zinnen op papier kon zetten wat dit coschap me gebracht heeft, wat ik geleerd heb, wat ik meeneem. Maar dat gaat me niet lukken vrees ik.

Ik kan wel zeggen dat het me geraakt heeft. De omstandigheden, de patiënten, maar misschien nog wel het meest de mensen waar ik mee gewerkt heb. De manier waarop zij jaar in jaar uit met beperkte mogelijkheden toch zo goed en zo kwaad als het gaat proberen adequate zorg te leveren.

Dat betekent voor kennis aannemen dat de handschoenen op zijn, en bedenken hoe je dan die bevalling gaat doen. Dat betekent HIV-positieve vrouwen aanmoedigen om hun kindje toch vooral borstvoeding te geven, want HIV doodt veel minder snel dan ondervoeding.

Dat betekent je collega's presentaties horen geven over nieuwe medicijnen, chirurgische technieken, behandelmethodes, maar tegelijkertijd weten dat deze in Malawi in de nabije toekomst niet tot de mogelijkheden behoren.

Toch heb ik in Nederlandse ziekenhuizen zelden zoveel saamhorigheid en ruimte voor grapjes meegemaakt. Stortregent het? Dan gaat je telefoon, of je behoefte heb aan een rit naar huis. Ik heb nog nooit (en misschien is dat maar goed ook... ;) ) zo vaak (of uberhaupt?) hand in hand met mijn supervisoren gestaan, zo vaak high & low fives om goede grappen gegeven etc.

Ik ben blij dat ik nog een keertje terugkom. Tot die tijd geniet ik van wat Malawi (en Zambia) nog meer te bieden heeft!